O książce: rok / Arsinoe pochylił się i zaczął sortować trawę na łące na północ od stawu. Wysłała Jules do miasta, żeby odebrała Josepha i Billy’ego. Powiedziała, że ​​pójdzie za nią, gdy tylko ukryje księgę trucizn, ale skłamała. Usiadła i przesunęła dłonią po ziołach – i znalezienie tego, czego chciała, zajęło jej tylko kilka chwil. Cykuta. Trucizna wysłana przez Katarinę, trucizna przeznaczona dla Arsinoe, ale połknięta przez Julesa, jak podejrzewała, zawierała cykutę. Spokojna śmierć, paraliż... – Spokojna śmierć – mruknął Arsinoe. Ale w tym nie było litości, w połączeniu z resztą trucizn, które wymieszała Katarina. Powolny, paskudny, a Jules bardzo cierpiał. - Dlaczego to zrobiłaś, siostrzyczko? – zastanawiał się głośno Arsinoe. -Jesteś zły? Myślisz, że to był mój niedźwiedź? Ale Katarina nie odpowiedziała.